Anwarter

Hallo allemaal!!!!

Allereerst bedankt voor alle leuke reacties. Blijf ze sturen!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn eerste berichtje heb gestuurd en er is ondertussen weer veel gebeurd. De afgelopen tien dagen tot gisteren heb ik het officiële gedeelte van de Anwarter opleiding van het TirolerSkiVerband gevolgd. Van ‘mijn’ skischool GERLOS TOTAL waren er negen die deze cursus volgden. We gingen daarom ook elke dag met 2 auto’s de berg af, een rit van 17km naar Zell am Ziller.

Vorige week maandag, de eerste dag in Zell, moesten we allen verzamelen om 8.30 bij het dalstation van de gondel. Onder aan de gondel verzamelden in totaal 98 mensen, waaronder Oostenrijkers, veel Nederlanders en daarnaast ook Duitsers, Italianen, Fransen en nog veel meer nationaliteiten. Iedereen werd vervolgens in groepjes van maximaal 8 ingedeeld bij een leraar, dit ging op alfabet, dus zodoende kwam ik in een groepje K-achternamen. Van mijn groepsgenoten kwamen er 5 uit Nederland (waarvan ook 2 van mijn skischool, Richard en Yvonne), 1 uit Denemarken (Allan), 1 uit Duitsland (Hansi) en een Bulgaarse oud-profskiester (Lilly). Onze ‘Ausbilder’ (leraar) heette Ferdinand Lechner junior, een prototype skileraar uit Zell am Ziller van 25 jaar en het zoontje van een skischoolhouder (dhr. Lechner Senior). De eerste dag was nog vrij relaxed. Tot 11.30 inskien, daarna uurtje pauze en ’s middags tot 14.30. De dagen erna werd het steeds zwaarder. Lange dagen op de piste, waar veel geschaafd werd aan de skitechniek en waar we veel ´Fahrten´ tot in perfectie moesten oefenen. De skidag zat er dan vaak om een uurtje of 15.00 op, waarna we met de gondel naar beneden gingen en door naar de Hauptschule, waar we nog eens 2 uurtjes theorie kregen. Elke dag was er weer een ander thema. Bewegungslehr, Alpinkunde, Sicherheitskunde, Berufskunde, Tourismuskunde, Natur- und Umweltkunde, Erste Hilfe en dan ben ik er vast nog wat vergeten. Zo zie je maar dat skileraar zijn veel meer inhoudt dan alleen een beetje kunnen skiën. Je wordt in ieder geval goed gedrild om alles over je beroep te weten. ´S avonds was het vaak dus al leren en daarnaast gingen we de eerste dagen ook nog elke avond op bezoek bij Wijnand, de jongen die de eerste dagen zijn been had gebroken. Wijnand lag in het ziekenhuis in Schwaz (45 min rijden van Gerlos) en vrijdag is hij weer teruggereden met de ligtaxi naar Nederland.

De drukte met de Anwarter en het ziekenbezoek waren echter nog niet het enige wat de week zwaar maakte. Het bleef de hele week ook continu sneeuwen en met koude temperaturen was het autorijden bergop en bergaf ook niet altijd even prettig. Woensdag waren we halverwege de pas (bergaf) toen ik en Marnix (in de voorste auto), auto 2 niet meer in de binnenspiegel zagen. We vreesden eigenlijk meteen al het ergste en ons vermoeden werd meteen bevestigd met een telefoontje. Karin die in Wijnand’s auto reed kon door de gladheid het stuur niet meer onder controle houden en was gelukkig nog met zeer weinig snelheid tegen een busje aan gegleden. De auto Total los, maar gelukkig geen menselijke schade. Iedereen was wel heel erg geschrokken en het drukte de stemming behoorlijk. Voor Wijnand was zijn mooie skileraaravontuur zo helemaal afgelopen in een rampweek, been gebroken en zijn auto in de prak. Maar ja, niet te lang bij de pakken neerzetten en hoe klote het ook allemaal was, onze opleiding ging verder.

Naast het vele oefenen van alle Fahrten (ons praktijkexamen bestond uit 3 van deze Fahrten, die we dus zo goed mogelijk uit moesten kunnen voeren), kregen we ook andere lessen. Zo hadden we kinderdag waar we les kregen in het les geven aan kinderen, waarbij we liedjes moesten zingen, vele spelletje gingen oefenen en nog veel meer. Daarnaast kregen we ook praktijkoefeningen over sondeprikken en het omgaan met lawinepiepers, aangezien wij als skileraren ook de plicht hebben noodhulp te verlenen na lawines. Ook moest iedereen een keer les geven, die je moest halen om examen te mogen doen. Allemaal heel leerzaam, maar het belangrijkste voor mij was toch de volste concentratie op de Fahrten. Zondag kregen we van Ferdinand te horen dat we op het examen het Kurven (bochtjes maken in Pflug), Grundstufe Carven (bochten op snelheid) en Girlande(specialistische oefening binnen het Carven) moesten uitvoeren. Waar vooral op gelet werd was je houding, de technische opbouw, de juiste snelheid en je controle. Veel oefenen niet alleen op de piste, maar ook ’s avonds voor de spiegel.

Naast het serieuze werk was er ook op zijn tijd wel tijd voor een lolletje. Sowieso was onze Ausbilder Ferdinand al een geval apart. Hij gedroeg zich sowieso al de hele week veel te mans en werd echt om de haverklap gebeld. Naast zijn ‘job’ als Ausbilder had hij ook een apresski tent en een sportshop in Zell. Verder zat ie de hele tijd verhalen te vertellen dat hij 13 vrouwen had en dat het hele dorp aan zijn voeten lag. Ook had hij altijd wel zin om een geintje uit te halen met de andere groepen. Zo moesten we een keer de stokken van een andere groep verstoppen en wist hij een andere Ausbilder die stond te pissen helemaal onder te sneeuwen.

Na al het oefenen en veel studeren thuis was gister dan de grote dag: EXAMEN. Voor mijn theorie was ik totaal niet zenuwachtig en ik wist ook alle vragen makkelijk te beantwoorden. Na de theorie moesten we boven verzamelen, waarna het praktijkexamen begon. Iedereen had een startnummer en een voor een mochten we naar beneden. Ik had nummer 45 (van de 96), dus ik zat middenin. Na de drie Fahrten had ik er een redelijk gevoel over, maar toch was het nog wel even in spanning afwachten. ’S Middags om 14.00 kregen we de uitslag. De commissie verteld dat het in jaren nog niet zo slecht gemaakt was en dat het Duits van de Nederlanders tegenwoordig echt bedroevend is. Na de zeer opbeurende praatjes (niet dus..) ging de Ausbildungsleiding ook nog eens 1 voor 1 bekend maken wie het gehaald hadden, heel zenuwslopend. Je naam werd opgenoemd en dan moest je hopen dat er POSITIV achteraan werd gezegd. Na een hele rij namen was ik dan eindelijk aan de beurt: KRAMER, MARIO… POSITIV!!! Daarna was het nog in spanning afwachten hoe de anderen van onze school het gedaan hadden. Waar bij de andere skischolen van Gerlos er een heel aantal gefaald hadden (Michi’s waren er 10 van de 18 gezakt en bij Red Eagles 2 van de 9) had bij ‘ons’ iedereen het gehaald, echt supergaaf. Zo bleek maar dat onze skischool niet voor niks een selectiedag houdt in Nederland.

Maar ja, genoeg informatie.. Al met al ben ik nu dus officieel skileraar en dat is weer een mooie mijlpaal, het seizoen mag nu dus beginnen. Gister heb ik mijn skipak gekregen en vandaag ben ik met Marnix verhuisd naar een andere verblijfplaats. Ik zit nu met hem in Pension Hofer, onze verblijfplaats voor de komende maanden. Op zich een achteruitgang qua luxe, maar ja we hebben een bed, een douche, een wc en een keuken, dus we gaan er wel aan wennen. Qua ligging zitten we midden in Gerlos nu, dus wat dat betreft ideaal!
Mijn foto’s zet ik overigens voorlopig op mijn hyves omdat ze te groot in formaat zijn om op waarbenjij.nu te plaatsen. Dus voor FOTO’s:

http://mariok.hyves.nl

Dan wens ik iedereen een hele fijne kerst en alvast een hele goed jaarwisseling. Ik denk namelijk dat vanaf morgen weinig tijd meer zal hebben om even een berichtje te schrijven, aangezien het waarschijnlijk super druk zal zijn met de kerstvakantie.

Später, Tschüss, Ciao